« تناسخ » یا بازپیدایی، یکی از راه های اعتقاد به جاودانگی روح انسان است که بر مبنای آن روح، پس از جدایی از بدن، به کالبد انسان دیگر، حیوان یا گیاه یا جماد و یا حتی ستارگان و فرشتگان وارد می شود. شاید بتوان زمینه روانی این آموزه را در میل به جاودانگی و غلبه بر مرگ، نزد کسانی که هویت را در حضور دنیوی می دانند جستجو کرد.

اندیشه ی حلول خداوند در تاریخ، طبیعت و انسان، از جمله انحرافات بزرگی است که « کابالا » با تفسیر کتب « باهیر » و « زوهر » [1] با آن روبرو شد. حلول در لغت به معنای فرود آمدن و نازل شدن در محلی است. [2] این اندیشه در اکثر متون کلامی و فلسفیِ ادیان توحیدی مردود بوده و ساحت خداوند، منزه از حلول، مکان و محل دانسته شده است؛ چرا که حلول کننده نیازمند به چیزی است